فردای نو

و حالا ؛ ما چیزی نداریم جز همین موجِ سودا . . .

که لبالب گرفته همه ی پیرامون ما را !

اُف بر هر چه زندگی ست در این میانه ی عجیبِ ترسناکِ خراب . . .

مرگ از زیستن در جایی که هر روز تلخ ترین اخبار را می شنویم و می بینم شیرین تر است .

همین !

فردای نو ...

آیا آرزوهای دم دستی ، همان نیازهای ما هستند ؟ آیا برآورده شدنِ آرزوهای دم دستی موجبِ بهتر زیستنِ ما بلحاظ روانی می شوند ؟ آرزوهای دمِ دستی چیست ؟ همین چیزهای خیلی کوچک ، که درکشورهایی مثل ایران با این اقتصادِ درخشان ، آرام آرام به آرزو تبدیل می شوند ! خانه دار شدن ! ماشین دار شدن ! شغل ثابت داشتن ! اینکه فرزندت در یک مدرسه ی نرمال با تعالیمِ درست و مطابق روز و جهانی تحصیل کند ! اینکه یک روز بدون قسط و قرض و مشکل مالی باشی . . . آرزوی رفتن به جاهایی که دوست داری ! همین کشورهای اطراف! حتی مکه و کربلا برای کسانی که دوست دارند . . . اینها آرزو هستند اساسا" ؟ یا اینها نیازند ، نیازهای روانی و مطالباتِ قلبی و دلیِ ماها که بدلیل شرایط سیاهِ کشورمان به آرزو تبدیل شده اند ؟ این آرزوهای دم دستی اگر تا آخر عمر برآورده نشوند چه خواهد شد ؟ نمی دانم ! می دانم اما که برآورده شدنشان برای خیلی ها محال شده . . . درخواست هایی که نیاز شد . . . نیازهایی که آرزوهای دم دستی شدند ! و آرزوهای دم دستی ای که هر روز بیش از گذشته ، تبدیل می شوند به : آرزوهای دور و دراز ! فردای نو ...

یادتون هست ؟ موبایل نبود ! تلویزیون و ماهواره هم که همیشه برنامه های خوبی نداشت . بیشتر حرف می زدیم ، بیشتر کتاب میخوندیم ، بیشتر دید و بازدید می رفتیم ، بیشتر قدم می زدیم ، بیشتر مهمونی می دادیم . . . حالاها با این قطعی های سراسری به لحاظِ شکلی برگشته ایم به قبل بلحاظِ روح و روان و سنّ و حال و حوصله و مسائل اقتصادی ( برای دید و بازدید و مهمونی و خرید کتاب ) اما ، در وضعِ بحرانی ای هستیم که بی سابقه ، تند و گزنده است . . . این حقِ ما در اوجِ جوانی هایمان نبود . . . همین ! فردای نو ...